Thuis

Ik ben geloof ik nog nooit meer moe geweest. Energie sijpelt weg alsof de sneeuw die er nu ligt bestraalt zou worden met een laser. Stukje bij beetje verlies ik me. Mijzelf.
De pijn die ik voel is onbeschrijfelijk, omdat het zo diep zit, zo diep als het maar zitten kan en ik kan er niet bij, ik kan er niks tegen doen. Ik ben zo alleen, ondanks alle lieve woordjes van iedereen.
Was ik maar thuis, nee, had ik maar een thuis. Of wist ik maar wat mijn thuis is.

Iemand zei tegen me: 'Ik weet dat je zegt dat je het niet zal doen, maar doe het ook echt niet'. En dat deed me meer dan ik toe wil geven.
Ooit zei iemand tegen me, dat ik me altijd zou verraden met mijn ogen en mijn gezicht waarop elke emotie is af te lezen.
Dat was ook niet waar. Ik verdraai alles, doe verlegen, bijdehand, intelligent en met opzet dom. Want ik krijg altijd wat ik wil.

Eens zei iemand tegen me: 'You will always get what you want'  - zou het niet mooi zijn als dat waar was?

Mezelf terugvinden

Eigenlijk is het gek: hoe meer mensen ik gelukkig zie, hoe ongelukkiger ik word. Hoe meer mensen ik verdrietig zie, hoe meer ik besef hoe gelukkig ik ben.
Het besluipt me meestal. Ik merk het vaak, hoewel anderen het vaak nog eerder aan me merken. Mijn mond wordt droog, het wordt een chaos in mijn hoofd. Zolang ik mezelf niet tot de orde roep is het één wirwar van beelden en begrippen waar ik geen grip op kan krijgen. Dan komt mijn ademhaling. Ik zit heel hoog, ik adem op het laatste beetje adem want de rest is afgeknepen. Mijn hartslag stijgt. Ik voel mijn ogen al beginnen met tranen, maar ik wil het niet. Onderzoekende ogen op mijn lichaam, mijn gezicht. Kramp in mijn armen. 'Het gaat niet goed', fluister ik meestal maar.

En elke stap die ik moet zetten om erover heen te komen, bij elke stap waar ik om geprezen word, al is deze nog zo klein, bij elke stap verlies ik mezelf een beetje meer om mezelf terug te kunnen vinden.
Maar snapt nou niemand, dat ik mezelf zo verlies bij het mezelf terugvinden, dat ik zo bang ben voor wat ik terug vindt? Wat nou, als ik iemand terug vind, die ik eigenlijk helemaal niet zo leuk vind?

Ik wou gewoon dat ik jou nog had. Toen vond ik mezelf tenminste leuk.

Jouw, onze, mijn ring

Weet je, je ring heb ik altijd nog. En weet je, ik denk nog zo vaak aan je. Ik wacht op de dag dat ik kan zeggen: 'toen ik zei dat ik voor altijd van je houden zou, toen sprak ik de waarheid. Je bent de enige tegen wie ik ooit heb gezegd dat ik van je hield op die ene speciale manier.' Maar het zou alleen maar verspilt zijn, want ik ben niet de enige meer tegen wie jij dat gezegd hebt.
Dus ging ik met je beste vriend mee naar huis. De eerste keer had ik jouw, onze, mijn ring mee. Pervers? Bizar?
Weet je, ik vind het pervers en bizar dat je tegen een ander fluistert wat je mij in zou moeten fluisteren.

Wat ik zeggen wou

Waarom zou je zoiets tegen me zeggen dan? Waarom wil je me verbaal in elkaar slaan, wat wil je me afnemen, mijn reputatie, enig zelfrespect? Doe geen moeite, dat is me allang ontnomen. Het zou zijn alsof je een dode schreeuwend verwijten maakt, maar dat is zinloos en je schaamt je achteraf nog meer dan je ooit van tevoren had kunnen bedenken.