Eigenlijk is het gek: hoe meer mensen ik gelukkig zie, hoe ongelukkiger ik word. Hoe meer mensen ik verdrietig zie, hoe meer ik besef hoe gelukkig ik ben.
Het besluipt me meestal. Ik merk het vaak, hoewel anderen het vaak nog eerder aan me merken. Mijn mond wordt droog, het wordt een chaos in mijn hoofd. Zolang ik mezelf niet tot de orde roep is het één wirwar van beelden en begrippen waar ik geen grip op kan krijgen. Dan komt mijn ademhaling. Ik zit heel hoog, ik adem op het laatste beetje adem want de rest is afgeknepen. Mijn hartslag stijgt. Ik voel mijn ogen al beginnen met tranen, maar ik wil het niet. Onderzoekende ogen op mijn lichaam, mijn gezicht. Kramp in mijn armen. 'Het gaat niet goed', fluister ik meestal maar.
En elke stap die ik moet zetten om erover heen te komen, bij elke stap waar ik om geprezen word, al is deze nog zo klein, bij elke stap verlies ik mezelf een beetje meer om mezelf terug te kunnen vinden.
Maar snapt nou niemand, dat ik mezelf zo verlies bij het mezelf terugvinden, dat ik zo bang ben voor wat ik terug vindt? Wat nou, als ik iemand terug vind, die ik eigenlijk helemaal niet zo leuk vind?
Ik wou gewoon dat ik jou nog had. Toen vond ik mezelf tenminste leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten