Ik ben geloof ik nog nooit meer moe geweest. Energie sijpelt weg alsof de sneeuw die er nu ligt bestraalt zou worden met een laser. Stukje bij beetje verlies ik me. Mijzelf.
De pijn die ik voel is onbeschrijfelijk, omdat het zo diep zit, zo diep als het maar zitten kan en ik kan er niet bij, ik kan er niks tegen doen. Ik ben zo alleen, ondanks alle lieve woordjes van iedereen.
Was ik maar thuis, nee, had ik maar een thuis. Of wist ik maar wat mijn thuis is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten